&/en is een verbinding, een liggend streepje, een ontmoetings- of vertrekpunt...

Naast de schoonheid van het grafische teken & willen we er met onze uitgeverij voor zorgen dat schrijvers en beeldende kunstenaars elkaars werk leren kennen. Elk boek dat gepubliceerd wordt, bevat immers zowel tekst als beeld, of het nu om literatuur of vrijetijdsboeken gaat. Een andere interpretatie van het &-teken is het verband tussen het boek en zijn lezer dat in verschillende vormen wordt gematerialiseerd. Dat gaat van de klassieke literaire ontmoeting over de organisatie van lezingen en tentoonstellingen met de start van "un repas-un livre" en de actieve deelname aan verschillende beurzen tot de medeoprichting van een Marché du Livre in het Musée royal de Mariemont (sinds 1997 een tweejaarlijks evenement). De vorming rond boeken is ook één van de bezigheden van de uitgeverij, ongeacht het onderwijsnetwerk (zowel studenten Beeldende Kunst als mensen die leren lezen en schrijven).

Vóór alles geeft Esperluète echter uit: boeken waarin schrijvers en beeldende kunstenaars ten tonele verschijnen. Originele teksten en afbeeldingen van hedendaagse kunstenaars dragen bij tot het project, dat een zekere literaire en esthetische behoefte nastreeft. Sinds 1994 wordt de catalogus beetje bij beetje verrijkt. De boeken worden door hun vorm in acht verzamelingen ingedeeld: boeken, schriften, uitvouwboeken, boeken buiten formaat, vrijetijdsboeken en recepten. Het gaat vooral om een werk in beweging waarmee risico’s en onbewustheid gemoeid zijn.

Vóór alles gaat het echter om de ontdekking van een enkel middel, het boek, om zich in de verbluffende wereld van het lezen te storten.

 

De uitgeverij Esperluète maakt deel uit van de "éditeurs associés", een vereniging die de samenwerking tussen kleine uitgeverijen wil bevorderen en zo hun vertegenwoordiging wil verbeteren.
http://www.lesediteursassocies.com/blog

 

Wat ze zeggen...

Régis Delcourt / boekhandelaar / ter gelegenheid van de tentoonstelling "Esperluète, atelier d’éditions" Namen 2007

Als de door Esperluète uitgegeven boeken in onze boekhandel arriveren, zijn we altijd enorm enthousiast. Het is immers elke keer een nieuwe ontmoeting tussen een schrijver en een beeldende kunstenaar. De benadering tussen de beide universums verbaast of ontroert of raakt ons steeds weer, meer bepaald omdat die boeken ons uitnodigen om een ervaring op te doen, met name 'anders lezen'. We moeten onze leesgewoonten achter ons laten om te vatten wat er echt gebeurt in die pagina’s die we vasthouden. Hier is snel lezen geen optie. Je kan die boeken niet verstrooid lezen door van het ene naar het andere hoofdstuk te springen en snel te lezen om het einde van het verhaal te kennen. Integendeel, je moet de tekst op zich laten groeien en zo de kracht van zijn nabijheid, de lichte of intense poëzie voelen die er in schuilt. Ernaar luisteren zoals muziek die tot dan toe onbekend voor je was en zonder waarschuwing ontsnapt. "Als er in boeken geen muziek schuilt, zijn er geen boeken. Ik bedoel dat 90 van de boeken geen boeken zijn. Het zijn dingen die je leest, zoals de krant die je leest wanneer je een bad neemt," zei Marguerite Duras. Dat is waarom wij vinden dat Anne Leloup sinds een tiental jaar dapper werk levert en dat het erg belangrijk is dat we haar boeken in de boekhandels blijven aanbieden. De boeken die zij publiceert, zijn immers echte boeken. Boeken die ons na aan het hart liggen en die we willen delen. De uitgeverij Esperluète steekt boven de stereotiepe uitgeverswereld uit en stelt een originele manier voor om de hedendaagse literatuur te ontdekken.

Eerste regels van een artikel van Jean Laurenti inzake de verzameling "Cahiers" voor Le Matricule des Anges, het literaire tijdschrift en de internetsite (www.lmda.net) - juli 2005

Wanneer we rondneuzen in de rekken van een kleine, plattelandse boekhandel ontdekken we twee of drie boeken die onmiddellijk onze aandacht trekken. Het zijn kleine voorwerpen die slechts enkele pagina’s omvatten en die nauwelijks iets wegen. Het papier, dat "zwaar" is, vertelt ons bij de aanraking ervan dat het met een ambachtelijke knowhow en smaak gekozen werd. Daarna spendeert de slenteraar tijd aan die zo zorgvuldig gepresenteerde boeken en begint ze te doorbladeren. De ambachtsman heeft een charmante, zalig ouderwetse naam: Esperluète. Een naam die verwijst naar lang vervlogen tijden en overeenstemt met het teken & dat lang geleden de laatste plaats in het alfabet bezette. Een ezelsbruggetje dat ervoor zorgt dat scholieren zich herinneren dat het einde van het alfabet aan de oorsprong van die mooie term 'esperluète' lag.

Nicole Malingconi / auteur / ter gelegenheid van de tentoonstelling "Esperluète, atelier d’éditions" Namen 2007

Met hun onwrikbaar besluit om tekst en tekening te verenigen, mogen we hen boeken van ontmoeting noemen. Niet toevallig, welteverstaan. We kunnen meer bepaald zeggen dat de teksten en tekeningen weloverwogen bijeen gebracht werden in het boek wanneer bleek of zelfs zeker was dat ze overeen zouden komen.

Nochtans heeft de tekst niet de intentie om de eigenschappen en kleuren van de tekening te beschrijven of te verklaren zoals de tekening de woorden van de tekst niet wil illustreren; geen van beiden vult de andere aan; ze zouden op zichzelf kunnen bestaan als niet iemand het iets voorvoeld had dat zo moeilijk uitdrukbaar is, zoals een geest of een lichtheid, soms een intensiteit of een niet uitgesproken gedachte die hen samenbrengt.
Iemand. De uitgever, die bij het lezen van de tekst zijn geest of lichtheid of sterkte gewaarwordt en hem voorstelt aan de persoon van wie de tekening dezelfde neigingen vertoont. Hij zorgt ervoor dat een schrijver en een schilder, die elkaar tot dat moment niet kenden, elkaar in hun werk vinden.
Ofwel stelt één van hen zijn medeplichtige voor aan de uitgever, die dankzij die laatste een tot dat ogenblik voor hem onbekende stijl of onbekend beeld leert kennen. In beide gevallen is de uitgever dus de kiem van de ontmoeting en toch kost het Anne Leloup steeds moeite om te antwoorden wanneer een journalist haar zoals gewoonlijk vraagt wat de "uitgeverslijn" is. Publiceren heeft volgens haar immers niets te maken met een rechte lijn die van tevoren uitgestippeld werd, maar een lijn die de moeite waard is en in de loop van alle ontmoetingen vernieuwd wordt.